|
|
|
| Auteur |
Bericht |
Lowlander
Lid sinds: 03 Jan 2005
 |
Onderwerp: Stukje uit boek Geplaatst op: Thu 24 Feb 2005 om 17:21:00
|
Aangezien mij is opgevallen dat menigeen sketcher onderstaand stukje nooit is opgevallen plaats ik em nog maar eens in het officiële columnhokje; dit is dus niet een of andere lage cheap-ass manier om meer reacties te krijgen of iets dergelijks 
Laten we het maar op ordelijkheid houden, bij deze nogmaals mijn stukkie uit mijn boek,
Excuses voor de mogelijke verwarring,
Emiel
Laatst bewerkt door VuurVlinder op Tue 26 Oct 2010 om 21:24:55, 1 keer bewerkt.
|
|
|
|
|
|
| Auteur |
Bericht |
Lowlander
Lid sinds: 03 Jan 2005
|
Geplaatst op: Thu 24 Feb 2005 om 17:21:16
|
“Zeur niet trut!”, zei hij.
Ze sloeg hem. Ze sloeg hem zoals alleen vrouwen slaan, met de vlakke hand recht op zijn wang.
Nu werd Benny echt nijdig. Hier heeft hij geen zin in. Vandaag zat toch al alles tegen. Vanmiddag bij de Albert Heijn nota bene ook nog de cola op. Moest ie het weer met sinas doen. En die had Jolanda gekocht, dus het was nog huismerk ook.
Hij gaf haar een duw. Niet zo hard, maar wel net hard genoeg dat ze echterover wankelde, en met haar knie tegen de salontafel stootte. Die was wel hard.
“Klootzak”, fluisterde ze. “Klootzak!”, schreeuwde ze nou. Zo, nou wisten de buren ook dat ze ruzie hadden. En ze zijn al zo nieuwsgierig.
“Hier heb ik geen zin in. Rot maar op, ik ga TV kijken,”zucht Benny.
Ze begon te huilen.
Benny kon er niet uit opmaken of dat was omdat ze kon oprotten of omdat haar knie, die inmiddels vrij dik oogde, pijn deed. Hij besloot niet te reageren.
Uit eerdere ruzies met Jolanda wist hij al dat dat het verstandigst was als hij iets niet zeker wist.
Ze stampte de woonkamer uit en ging op bed liggen. Benny bedacht dat de pijn in haar knie dus wel zou meevallen, anders kon je er niet zo hard mee stampen. Vermoedelijk gaat ze weer met der hoofd in haar hoofdkussen liggen, kan hij er morgen weer de uitgelopen mascara-vlekken uit gaan wassen. Lekker dan.
“Mooi!” riep Benny haar na. “Kan ik tenminste de wedstrijd nog zien!”
Hij zette de televisie aan. Vijfenzestigste minuut. Twee – één voor Nederland. Ruim een uur gemist, alleen maar omdat zij zonodig ruzie moest maken. Hij wist al niet eens meer waar het over ging.
Hij liep naar de koelkast. “Verdomme”, mompelde Benny. Het bier was ook nog eens op. Helemaal achteraan stond nog wel een blikje Hollandia, ongetwijfeld door Benny zelf uit het zicht gewerkt. Zal Jolanda wel weer hebben gekocht. Is goedkoop. Maar Hollandia is geen Palm. Zelfs geen Heineken of Grolsch. Moest ie morgen wéér naar de supermarkt.
Toen Benny de ochtend erna hardhandig uit zijn slaap gehaald werd door de wekker van Jolanda, die om acht uur op haar werk moest zijn, mompelde hij snel dat het hem speet van de avond ervoor, dat hij de boodschappen wel zou doen en die avond wel zou koken. Met name dat laatste zorgde dat de lucht tussen hun twee weer redelijk opklaarde.
Toen Jolanda weg was grinnikte Benny. Vrouwen zijn zo makkelijk te paaien met iets tastbaars en hun gelijk. Hij had alleen nog steeds geen idee waar die ruzie nou over ging.
Ach, hij zou ’s avonds tijdens het eten wel een lange samenvatting te horen krijgen. Jolanda zal het wel met Muriël besproken hebben, en die geeft toch Jolanda altijd gelijk. Hij kon zich er niet druk om maken.
Hij keek op de wekker, die 7:19 aangaf. Jolanda had vast haar bus gemist, bedacht Benny. Hij pakte de wekker, zette het alarm op elf uur en draaide zich nog eens om.
Toen hij om 12 uur onder de douche vandaan kwam, en hij zijn ontbijt achter de kiezen had, nam Benny de post maar eens door. Rekeningen. Rekeningen, rekeningen, brief van de Woningbouwvereniging, enveloppe van Jolanda’s werk, televisiegids, want het was woensdag. Voor hem zelf lag er een afwijzing op zijn sollicitatiebrief. Altijd hetzelfde.
Maar goed dat Jolanda een redelijke baan had, anders stonden ze zó in het rood. Hij glimlachte even. Eigenlijk had hij het helemaal zo slecht niet met Jolanda. Ze verdiende een mooi salaris, ze zag er redelijk uit, en ze kon heerlijk koken. Alleen jammer dat ze zo’n zeurpiet is. Hij moest weer lachen. Stonden ze dus eigenlijk quitte. Benny zag er ook redelijk uit, kon ook wel wat koken en hij zeurde tenminste nooit. Hij had alleen geen werk.
Tot nu toe verliep de dag nog niet zo verkeerd, dacht Benny. Maar na gisteren had hij dat ook wel verdient vond hij. Als hij nog even een bakje koffie gedronken heeft, om wakker te worden, kijkt hij op de klok. Half twee. Mooie tijd om zijn belofte in te lossen. Hij inventariseert de voorraadkast en de koelkast, pakt een boodschappentas, zijn portemonnee en de sleutels. Het is lekker weer, een nazomerse dag, dus hij laat zijn jas thuis.
Hij sluit het huis af en pakt zijn fiets uit het schuurtje. Lekke band. “Verdomme!”, roept hij. Ach, geeft niets.
Benny is vandaag goedgemutst, en als hij in een goed humeur is kan hij meestal wel inventief nadenken. Inventief genoeg voor een oplossing in ieder geval. Hij gespt de fietstas van zijn bagagedrager en bind hem op de fiets van Jolanda. Die band komt later wel.
Zo’n vijf minuten later, ongeveer op de helft richting de Albert Heijn, fietste Benny door de winkelstraat, langs het café.
De eigenaars, Jaap en Annet, zijn samen bezig met een parasol, en Benny steekt zijn hand de lucht in om ze met een joviaal gebaar te begroeten, hierdoor een ogenblik het ramkraakpaaltje uit het oog verliezend, waar hij dan ook met volle vaart tegenaan rijd.
Met een harde klap valt hij op de grond. Gejoel steeg op vanaf het terras.
“Bek dicht, stelletje klootzakken!”, schreeuwde Benny het terras toe, wat met nog meer gejoel ontvangen werd.
Benny sprong weer op zijn fiets, maar toen hij wilde wegrijden kwam hij erachter dat zijn band nog lek was ook, door de klap op het paaltje.
Hij liet zich niet kennen, en reed weg alsof er niets aan de hand was. Eenmaal uit het zicht van het terras stapte hij af om verder naar de Albert Heijn te lopen.
De dag die voor Benny zo goed begon werd er niet beter op, evenals het humeur van Benny, wat meestal gelijk evenredig stond aan het niveau van de dag.
Helemaal dramatisch werd het toen ook nog bleek dat door een fout van de inkoopsmanager het schap met bier niet bijgevuld was, en daarna die trut van een caissière ook nog eens 5 euro teveel aansloeg, maar haar fout pas erkende toen diezelfde manager erbij kwam. Lekker dan. Moest hij de Albert Heijn weer een week mijden. De dichtstbijzijnde was de C1000, maar die was wel 3 kilometer verderop.
Een kwartier later liep Benny met zijn fiets aan de hand door het park, aangezien hij er weinig voor voelde om nog een keer langs het café te gaan.
Toen hij daar ook nog eens in een warme, net gebakken hondendrol stapte en een jongetje van 5 tegen hem aan begon te kwetteren was de maat vol. Hij gromde wat tegen het jongetje, wat hierna huilend en schreeuwend naar zijn moeder vluchtte. Tenminste íets wat lukt vandaag.
Thuis aangekomen blijken de zojuist gekochte eieren gebroken te zijn en in de tas zijn gaan lekken. De hele broodzak zit onder. Kan ie die weer vervangen, anders stinkt het zo.
Was hij vandaag maar nooit opgestaan.
|
|
|
|
|
|
| Auteur |
Bericht |
VuurVlinder
Lid sinds: 25 Sep 2004
 |
Geplaatst op: Thu 24 Feb 2005 om 18:28:20
|
| He dat viel effe tegen.........dacht ik weer door te kunnen gaan lezen waar het andere stukje van het boek ophield.......jammer maar helaas...pindakaas ............is het hezelfde stukje nog een keer........
|
|
|
|
|
|
| Auteur |
Bericht |
egeltje85
Lid sinds: 02 Feb 2005
 |
Geplaatst op: Thu 24 Feb 2005 om 21:59:07
|
en even wat commentaar. nice. ik heb alleen nog niet genoeg gelezen, alleen dit he, dus de personages leven nog niet echt voor me. maar het is wel tof iets te lezen over een laag van de bevolking waar ik iig niet veel / niks mee te maken heb. uhmz, ik weet niet of dit eruit kwam zoals ik t bedoelde. nja. tof iig.
*mening van een neerlandica in spé* <-dat zegt toch ook wat 
prik!
|
|
|
|
|
|
| Auteur |
Bericht |
egeltje85
Lid sinds: 02 Feb 2005
|
Geplaatst op: Sun 06 Mar 2005 om 21:58:06
|
dat zegt blijkbaar niks want niemand zegt wat. :(
prik!
|
|
|
|
